„BURZA” SHAKESPEARE’A
(1979)
(fragment egzemplifikacji reżyserskiej z 1979 r.)
Materią muzyki jest cisza, dźwięk jest tylko punktem; to wymiary ciszy decydują o architekturze utworu, ale dźwięk nadaje ciszy sens.
Ten pogląd, mimo iż ograniczający się jedynie do techniki punktualistycznej, akcentuje pojawiające się w percepcji (niekoniecznie tylko muzyki) atomistyczne pojmowanie dźwięku, a także barwy, konturu, sytuacji scenicznej. Tak powstaje intrygująca myśl uchwycenia sensu sztuki w kilku węzłowych jej punktach, jakby z pominięciem jej architaktury, jej tkanki.
Treść Burzy Szekspira zdaje się być rozpięta pomiędzy dwoma punktami: burzliwym wylądowaniem na wyspie królewskiego okrętu a pogodnym jego odpłynięciem. W ten sposób morska podróż zaokrągla tę opowieść. W podróżach Odysa, Mael-Duina, św. Brendana i Egila powraca ustawicznie motyw portu-wyspy. Liczba wysp-odkryć jakby określa rozmiary podróży. A każda wyspa jest zaskoczeniem, jest wybawieniem, ratunkiem, ale jest tylko etapem podróży, powrotu do Itaki.
Szekspir jakby zawęża Odyseję do źrenicy jednej wyspy, która staje się wyspą platanów i sosen, umartych i żywych… Ale jaki jest cel tej podróży? (…)
Mimo kilku prób w końcu lat siedemdziesiątych nie udało mi się zrealizować spektaklu. Wykonałem tylko kilka modeli scenograficznych. Po latach powróciłem w swoich publikacjach do Burzy Shakespere’a.
Z. W. Solski, Muzyka Ariela i muzyka Kalibana w „Burzy” Wiliama Szekspira, „PrzestrzenieTeorii”, 2008 nr 10, s. 171-195
Z. W. Solski, „Nasze małe życie zaokrąglone snem”– „zegar” i „chmura” w „Burzy” Williama Shakespere’a, w: Miscellanea literackie i teatralne (od Kochanowskiego do Mrożka). Profesorowi Janowi Okoniowi przez przyjaciół i uczniów na 70. urodziny zebrane, pod red. K. Płachcińskiej i M. Kurana, Część II: Tradycje literackie i teatralne, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2010, s. 369-378